Een battle tegen eenzaamheid

Een battle tegen eenzaamheid

Het lijkt wel of we in een groot sociaal experiment zijn beland. Ineens zitten we verplicht thuis en worden we getest op onze flexibiliteit. China ging ons voor en de aanvragen voor echtscheidingen vlogen de deur uit. En tegelijkertijd verwachten ze ook een storm aan bevallingen over negen maanden. Corona brengt mensen uit- en bij elkaar.

Ik vind het een interessant fase: wat gebeurt er tussen partners, familieleden en huisgenoten als we ineens verplicht thuis komen te zitten?

Hoe ik leerde omgaan met verandering en eenzaamheid

Als zzp-er ben ik, net als vele andere Nederlanders, al een tijdje werkloos. Een paar weken geleden was mijn overvolle agenda compleet leeg. En dat is financieel natuurlijk niet fijn, maar de omschakeling gaat me nog redelijk goed af. Als je twee jaar lang reist zonder doel of eindbestemming, leer je open te staan voor plotselinge veranderingen. Het overkwam me vaak dat ik met iemand in de kroeg, sportschool of dorpsplein aan de praat kwam en vervolgens bij hem of haar mocht overnachten. Toch fijn dat ik in deze Corona crisis daar nu van profiteer.

Aan het klussen geslagen

Maar eerlijk is eerlijk. Om weer een nieuwe routine aan te leren kost wat tijd. De eerste week zat ik alleen in mijn appartement. Man, wat voelde ik me eenzaam. Ik pepte mezelf op met de gedachte hoe zwaar het wel niet moet zijn voor ouderen in de gezondheidszorg. Door de paniek van een lege keek ik eens goed rond in mijn huis.

Al maanden zat ik ertegen aan te hikken dat mijn appartement hoognodig opgeknapt moest worden. De kozijnen waren binnen vier dagen geschilderd, mijn computer is opgeschoond en de kale muur heeft weer een fris kleurtje. Alleen mijn nieuwe muur oogde wel wat kaal. Dit kon wel een gave wereldkaart op canvas of iets dergelijks gebruiken. Terwijl ik met mijn kwast nog niet had opgeruimd, zei een vriend die op bezoek was; “hoe kan dit nou? Je maakt prachtige foto’s, maar er hangt geen enkele foto van jou hier? Tja, ook daar zat ik al lange tijd over na te denken. Dus bestelde ik drie keer een foto op muurcirkel.  Zo nu voel ik me weer helemaal thuis in mijn appartement. Toch wel zo fijn in deze periode!

 

 

 

 

 

Blijf niet piekeren and don’t panic!

Als ik één ding aan iedereen wil meegeven is; raak niet in paniek, want deze zorgen in je hoofd brengen je op dit moment toch niet verder. Ik herinner me een moment in Schotland. In de stromende regen stond ik daar met mijn bordje langs de kant van de weg. Vloekend keek ik naar elke auto die doorreed. Het komt goed, stelde ik mezelf gerust. En ja hoor, niet veel later pikte een bitcoin miljonair mij op, die ook aan het reizen was. Drie dagen lang bezochten we prachtige highlands. In de stromende regen, dat dan wel. Maar ook dat was niet erg, want we genoten van het moment. De zorgen over mijn volgende logeerplek zaten diep in mijn achterhoofd. 

En natuurlijk maken we ons zorgen over de economie en of de ondernemers het wel gaan redden. Maar er is ook ruimte gekomen om na te denken wie je bent zonder je bedrijf, de natuur die ineens veranderd en er is tijd om te genieten van het eerste voorjaarszonnetje. Op reis ontdekte ik dat mensen in nood, waar ook ter wereld, elkaar helpen. En iedereen heeft het beste met elkaar voor. En iedereen heeft het beste met elkaar voor en daar hebben wij Achterhoekers een mooi woord voor; het noaberschap. Dus mensen, chill and relax, want ’t kump wal good!

 

  • Dit artikel is gemaakt in samenwerking met Fotocadeau